ما همین هستیم که هستیم!؟
شاید یکی از مهمترین سؤالهای زمانهی ما این باشد که آیا انسان تنها همین است که هست؟
خیال چه جایی در بحثهای معرفتی دارد و اساساً دلیل طرح موضوع خیال (با این مباحث گسترده بهخصوص در فلسفهی اسلامی) چه بوده است؟
خیال ذاتاً چقدر میتواند مادی باشد و چقدر فرامادی؟ آیا خیال دارای تجلیهای مختلف رحمانی و شیطانی است؟ آیا خیال یک قوهی سایکولوژیک (ذهنی و عقلی) است که میتواند در شرایطی فیزیکی و اجتماعی خاص دستاوردهای احتمالی بعضاً به درد بخور داشته باشد، یا راهی قائدهمند به حقایق ماوراءالطبیعه و مابعدالطبیعی است، یا یک هستی جدید یا مرتبهای که انسان میتواند پدیدههای مختلف را فهم نماید؟
آدمی، موجودی پیچیده و معجونی تمامعیار و مرکب از قوایی گوناگون است که هر یک او را در مسیر پرفراز و نشیب دستیابی به اهداف جزئی و قریب یا اهداف کلی و غایی، مدد میرسانند.
حیث التفاتی شناخت ما ناظر به موضوعی جزئی و بخشی نیست؛ بلکه ناظر به کلیت جامعه است. شناخت کلنگر ما با حرکت از ظاهر به باطن جامعه حاصل میشود و لذا منطق حاکم بر محتوای ما اینگونه شده است:
مجلهی سوره نیز سرنوشتی پیوند خورده با سرنوشت انقلاب و فراز و فرودهای آن داشته است و او نیز تنها زمانی میتواند خود را از گرفتار شدن در دام زمانه برهاند و انقلاب اسلامی را همراهی کند که متوجهی باطن و همگام با تحولاتی از جنس انقلاب باشد. تلاشمان این است که خود را از غفلت برهانیم، برای همین به دور از هرگونه توجیه و تئوریپردازی برای توسعهی تغافل، میگوئیم که سوره «آیینه»ی ماست. از سوره همان برون تراود که در اوست. تلاشمان این است که بهجای اصل گرفتن «ژورنالیسم حرفهای»، یعنی مهارت در بهکارگیری فنون، تحول باطنی و تعالی فکری را پیشه کنیم. نمیخواهیم خود را به تکنیسین سرعت، دقت و اثر فرو بکاهیم. کار حرفهای بر مدار مُد میچرخد و مُد بر مدار ذائقهی بشری و ذائقه بر مدار طبع ضعیف انسان و این سیر و حرکت، ناگزیر قهقرایی است.
شماره 87-86 مجله فرهنگی تحلیلی سوره اندیشه منتشر شد
شماره جدید مجله سوره اندیشه نیز بهمانند پنجشش شماره اخیرش، موضوعی محوری دارد که کل مطالب مجله حولوحوش آن میچرخد. موضوع بیستویکمین شماره سوره اندیشه، «نقد» است؛ موضوعی که شعار بیستویکمین نمایشگاه مطبوعات نیز قرار گرفته است. نقد، موضوع مناقشهبرانگیزی است که بسیاری از مجادلات سیاسی و فرهنگی ما، از روشن نبودن مفهوم آن ناشی میشود؛ تا جایی که منتقد را به جرم مفسدهانگیزیاش خاموش میکنند. کار منتقد، حرف زدن است ولی نقد، منتظر شنیده شدن نیست. اینجا است که تفاوت منتقد با معترض و مخالف و مصلح و مفسد روشن میشود.