از قهقه‌ی عابدزاده تا فریاد هاشمی‌نسب

روح الله نادری

1. قهقهه‌ی عابدزاده، عکس‌های یادگاری تیم سرخابی را خراب کرده است. بازیکنان استقلال و پرسپولس  در تیم ملی علیه تیم‌های رقیب متحد می‌شوند، اما این یک بازی نمایشی است، به بازی گرفتن بازی است، پوشاندن نمادین رقابت است. چه کسانی دوست دارند اختلاف‌ها و شکاف‌ها و رقابت‌ها را جدی نگیرند و مدام رویش ماله بکشند؟ چه کسانی از تفاوت می‌ترسند؟ باید با این‌ها چه کرد؟ عابدزاده می‌توانست در چنین بازی‌ای شرکت نکند؛ یا می‌توانست مثل علی کریمی و سیاوش اکبرپور و حسین کاظمی و... راست بایستد و عکسش را بیاندازد؛ اما او آمده است تا با قهقه‌اش به همه بفهماند که باید به کسانی که رقابت را شوخی می‌گیرند، خندید.

2. ستاره‌های فوتبال مانند همه‌ی ستاره‌ها در آسمان زندگی می‌کنند و در  شب ظاهر می‌شوند. آسمان ستاره‌های فوتبال جایی در جان هواداران فوتبال است و تا شبِ هواداری نباشد نور این ستاره‌ها به چشم نمی‌آید. علی کریمی با دریبل‌هایش درخشید. برای ما دریبل از گل هم لذت‌بخش‌تر است. دریبل بازیکن حریف را خفیف می‌کند و چه چیزی از این خوش‌آیندتر است؟

3. می‌گویند علی دایی را محمود احمدی‌نژاد عزل کرد. لابد برای آن‌که غیرِمستقیم جای او بنشیند. راستی محمود احمدی‌نژاد بهتر تاکتیک می‌فهمد یا علی دایی و امیر قلعه‌نوعی و حمید درخشان؟ احمدی‌نژاد از آن دست بازیکنان تکنیکی‌ای بود که به مربی‌گری عشق می‌ورزید. او در میدان سیاست به همه لایی می‌زد اما چندان مربی خوبی نبود و از مهره‌هایش خوب استفاده نمی‌کرد، یا غالباً نمی‌توانست مهره‌هایش را راضی کند که به حرفش گوش بدهند. اما او عاشق مربی‌گری بود.

4. تو چه‌طور جرأت کردی سرِ پرسپولیسی‌ها فریاد بکشی؟ تو هر بازی دل استقلالی‌ها را از همان ثانیه‌ی اول می‌لرزاندی، ولی ناگهان پیراهن قرمزت را درآوردی و پیراهن آبی پوشیدی. پرسپولیسی‌های هم‌نسل ما با کاری که تو کردی از این پندار که سرخی پرسپولیس در خون هوادران است خارج شدند. گناه همه‌ی خیانت‌های پرسپولیسی‌ها تا ابد به گردن توست! پس لطفاً داد نزن.

ارتباط با ما:

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

مطالب مرتبط:

اگر استقلال و پرسپولیس نباشند...

فساد، هیجان، تنش

داستان سکوهای چهل‌تکّه

سالن ورزشی را چاله‌ی تعویض روغن کردند!

تعصب یعنی حفظ کردن و نگهداری